Reis verhaal قصه مسافرت

Beste vrienden

Ik heb beloofd het verhaal te vertellen dat verklaart waarom ik nu op de fiets naar Parijs wil.

In de 12 jaar en 3 maanden dat ik asielzoeker was, waren er veel moeilijke momenten, soms erg moeilijke, maar ik kon ze voorbij laten gaan. Eén keer kon ik dat niet.

Het was jaren geleden. Ik denk dat het vijf of zes jaar geleden was. Ik was toen in de bibliotheek van Bussum om iets te lezen. Opeens krijg ik een black-out. Ik heb geen zin meer om iets te lezen, te zien, te horen of te doen. Helemaal niets. Godzijdank werken mijn hersenen nog twee seconden. In de eerste seconde dacht ik: als ik in deze toestand blijf, kom ik nooit meer buiten en word ik net als honderden andere mensen die in een asielzoekerkamp verblijven gek, raak ik verslaafd aan alcohol of aan drugs, pleeg ik nog eens een keer zelfmoord etc.. Er moet dus koste wat het kost iets gebeuren.

In de tweede seconde zoek ik iets wat mij kan redden, het maakt niet uit wat. Iets zo krachtig dat het mij in beweging kan krijgen. En dat vind ik. Ik zeg tegen mijzelf: Hé luilak, stel je voor dat je morgen je verblijfsvergunning krijgt. Wat is er dan leuker om met je fiets naar Parijs te gaan om daar je nichtje op te zoeken?

Het volgende moment sta ik op en ga naar een medewerkster in de bibliotheek. Ik vroeg haar: Waar liggen hier fietsroutekaarten die ik kan gebruiken om naar Parijs te gaan? De medewerkster, die mij kent, kijkt me verbaasd aan en zegt: Meneer Tehrani, heeft u een verblijfsvergunning? Ik zeg: Nee, maar stelt u zich eens voor dat ik 'm morgen krijg en dan direct op pad wil, dan moet ik mij toch minstens een maand van te voren voorbereiden. Dus waarom zou ik dan niet nu al beginnen?

De mevrouw lijkt het meteen door te hebben, begint te lachen en zegt: Meneer Tehrani, u hebt helemaal gelijk. Ze laat dan zien waar de atlassen en routekaarten te vinden zijn.

En nu zie ik dit misschien domme idee in mijn leven terugkeren.

Mijn belofte wil ik nu waarmaken. Daarom wil ik niet met de auto, de trein of andere vervoermiddelen naar Parijs, maar met de fiets.

Tot later,

Hadi

دوستان عزیز

من قول داده بودم که داستانی را بگویم که معلوم می کند چرا من الآن با دوچرخه به پاریس می خواهم بروم.

در دوازده سال و سه ماهی که منتظر جواب اقامت بودم، زمان های دشواری بود و گاهی خیلی دشوار اما من توانستم آنها را بگذرانم. اما یکبار این اتفاق نیفتاد

سالها قبل بود. فکر می کنم پنج یا شش سال پیش بود. در کتابخانه شهر بوسوم بود تا مطالعه کنم. یکدفعه همه چیز سیاه شد. دیگز هیچ علاقه ای نداشتم که چیزی بخوانم، چیزی ببینم، چیزی بشنوم و یا کاری انجام بدهم.به هیچوجه. خدا را شکر که مغزم دو ثانیه دیگر هم کار کرد. در ثانیه اول فکر کردم: اگر من در این وضعیت بمانم، هیچوقت نمی توانم از آن بیرون بیایم و الا مثل صدها نفر دیگری که منتظر جواب اقامت هستند دیوانه می شوم، معتاد به الکل و مواد مخدر می شوم و شاید خودکشی کنم و چیزهای دیگر. باید به هر قیمتی که هست اتفاقی بیفتد

در ثانیه دوم دنبال چیزی گشتم که آنقدر قوی باشد که بتواند مرا تکان دهد و به حرکت وادارد.، و من آن چیز را پیدا کردم. به خودم گفتم: هی تن لش، فرض کن که فردا جواب اقامتت را گرفتی. چه چیز از این جالب تر است که با دوچرخه به دیدن دختر خال هت به پاریس بروی؟

لحظه بعد بلند شدم و رفتم به سراغ یکی از خانم های کتابدار در کتابخانه. از او سوال کردم: نقشه های دوچرخه که من بتوانم برای رفتن به پاریس از آنها استفاده کنم کجاست؟ خانم کتابدار که مرا می شناخت با تعجب به من نگاه کرد و گفت: آقای تهرانی ، شما جواب اقامت گرفته اید؟ گفتم: نه، ولی شما فرض کن که فردا این جواب را بگیرم و بخواهم بلافاصله حرکت کنم، بعد باید لااقل یک ماه صرف پیش بینی و آمادگی این سفر کنم. پس چرا الآن شروع نکنم؟

خانم کتابدار بلافاصله موقعیت را فهمید، خندید و گفت: آقای تهرانی، حق با شماست. او به من محلی را که می توانستم اطلس ها و نقشه های راه را پیدا کنم نشان داد

و حالا با این فکر به نظر نه چندان هوشمندانه زندگی من برگشته بود

این قولی را که داده بودم حالا می خواهم عملی کنم. برای همین است که نمی خواهم با ماشین، قطار و دیگر وسایل مسافرتی ولی با دوچرخه با پاریس بروم

تا بعد

هادی